Bij elke vliegreis wordt het ons voorgedaan. Hoe we in geval van nood onze kinderen kunnen redden door eerst ons eigen zuurstofkapje op te zetten. Precies zo werkt het met voeding, overgewicht en gezondheid. Laten we eerst zélf leren welke voeding en bouwstenen ons lijf nodig heeft. Als we die kennis in praktijk brengen, dragen we het op een natuurlijke en overtuigende manier over op onze kinderen.

Door echt te gaan voelen kunnen we leren luisteren naar ons lijf. Dat vertelt ons wat het nodig heeft en maakt feilloos het onderscheid tussen gezond en ongezond. Onze supermarkten puilen uit van eten dat de naam ‘voeding’ eigenlijk niet verdient. Afgelopen week deelde ik een bericht dat me niet verbaasde, maar wel bevestigde in mijn vermoedens. Bijna driekwart van de kinderproducten in de schappen past niet in een gezond voedingspatroon voor kinderen. Dat ‘nieuws’ is misschien confronterend of schokkend. Tegelijk verbergt het belangrijke lessen.

Kinderen en diëten: ‘no go’

Mijn grote hart voor kinderen is de aanleiding voor mijn blog van vandaag. Een hart dat in tweeën breekt als een moeder mij vertelt dat haar tienerzoon al enkele jaren bij een diëtiste loopt. Ik zal de laatste zijn om iemand te veroordelen zolang zij of hij de beste intenties heeft. Maar de brok in mijn keel was niet zomaar verdwenen. Oud zeer kwam naar boven. Voor even zag ik mezelf weer zitten in mijn vroegere klasje op de middelbare school. Tijdens een les werd ik uit de banken geplukt voor een bezoekje aan de GGD. Volgens de weegschaal was ik een paar kilootjes te zwaar. Wie de foto’s terugkijkt ziet een normaal gebouwd kind, zeker naar de maatstaven van vandaag. De arts of diëtiste was zelf aan de gewichtige kant. Haar tips gingen bij mij het ene oor in en het andere oor uit. Wat mij wel nog jaren is bijgebleven is een schrijnende onzekerheid. Misschien ligt daar wel de oorsprong van mijn latere problemen en strijd. Toen ik zelf moeder werd heb ik lange tijd in het duister getast. Natuurlijk bereidde ik maaltijden en zorgde ik dat de kasten vol lagen. Achteraf durf ik te bekennen dat ik de zakken met snoep en chips vooral kocht voor mezelf. Uiteindelijk ging ik inzien dat ik het roer moest omgooien.

Gezond eten doe je voor

Drie keer was scheepsrecht. Mijn derde aanmelding bij EGA Nederland is mijn cursusgeld dubbel en dwars waard geweest. Bijna durfde ik niet meer op de weegschaal te stappen, maar ik ging de uitdaging vol overgave aan. Ik hongerde naar kennis en het spreekwoordelijke kwartje viel. Mijn twee jonge zonen deelden mijn enthousiasme over gezonde voeding niet onmiddellijk. “Mama, krijgen we nou nooit meer pizza en frietjes?” Mijn antwoord: “Natuurlijk wel jongens, alleen gaat mama de komende tijd goed voor zichzelf zorgen.” Ze speelden verder en er was niets aan het handje. Ik sloeg een nieuwe weg in met gezond en verantwoord eten. Mijn kinderen kopieerden soms stukjes van mijn nieuwe eetgedrag, zonder dat ik daar op aandrong. Vandaag de dag laten ze biertjes en snacks zeker niet staan, maar houden ze vast aan een eetpatroon dat in de basis gezond is. Wat ik ervan heb geleerd is dat je kinderen niet hoeft te onderwijzen en dresseren: leef het goede, gezonde gedrag voor en zij zullen je volgen.

Tot mijn grote blijdschap mag ik de laatste tijd ook steeds meer jonge mensen begroeten in mijn cursussen. Bezorgde moeders en hun liefhebbende dochters die straks zelf ook weer moeder worden. Deze blog is zeker ook voor jullie en jullie toekomstige kinderen geschreven.

Met een innige groet uit mijn moederhart,

Annuska