“Annuska, ik begrijp jou niet…”, sprak mijn tante naast mij aan tafel. Het was tijdens een van mijn slanke periodes. Nietsvermoedend keek ik haar aan. Haar vraag trof me pijnlijk. “Waarom blijf je nou dooreten terwijl je wéét dat je straks weer dik zal zijn?” Voor een moment bevroor ik, waarna ik op rustige toon zei: “Misschien om dezelfde reden als waarom jij zoveel blijft roken en drinken.” Ik schrok van mijn eigen woorden die mijn tante als ‘brutaal’ zou kunnen uitleggen. In plaats van een uitbrander gaf ze me groot gelijk.

Zonder ons probleem een naam te geven, wisten mijn tante en ik dat we diep van binnen met dezelfde kwestie worstelden. Alleen de favoriete middelen van gebruik verschilden. Twee maanden geleden schreef ik een blog over emotie-eten. Dat leverde veel geweldige reacties op. Het sterkt me in de overtuiging dat we als mens in de kern hetzelfde zijn. We hebben dezelfde behoeftes en verlangens. We boksen op tegen dezelfde vraagstukken. Steeds minder neem ik een blad voor de mond. Steeds meer wordt mijn oprechtheid door jullie gewaardeerd en beloond. Reden genoeg om mezelf nog krachtiger te laten zien en horen!

Verslaafde suikermuizen

Dat verslaving alleen draait om het verknocht zijn aan een stofje, is een grote vergissing. We maken onszelf wijs dat we verslaafd zijn aan bijvoorbeeld nicotine, cafeïne, suiker of chocola. Het is nog niet de halve waarheid. Stel dat bijvoorbeeld nicotine werkelijk zwaar verslavend zou zijn, bestonden er dan ‘gelegenheidsrokers’? En hoezo verslaafd aan cafeïne? Ontelbaar veel mensen kunnen prima leven met maar twee kopjes koffie per dag. Nee, iets heel anders geeft de doorslag in het ontwikkelen van verslaving. In een laboratorium met twee groepen muizen bleef maar één groep onophoudelijk drinken van het aangeboden suikerwater. Dat waren muizen die afgezonderd in aparte kooitjes verbleven. Geen enkele neiging tot verslaving was er bij de muizen die samen in dezelfde ruimte rondscharrelden met genoeg gezelschap en afleiding. De conclusie van dit experiment: hechting is cruciaal! Vervulling van onze oer-menselijke behoefte aan sociaal contact, vriendschap, liefde, aanraking en knuffels. Daar kan niemand lang zonder.

Corona-kilo’s

Door corona lijkt ons leven op pauze te staan. De sluiting van restaurants, pretparken, zwembaden en sauna’s legt ons sociale leven grotendeels plat. De vraag wat ons nu toch overkomt, houdt iedereen bezig in deze verwarrende tijd. Negatieve berichten of somber weer kunnen de zwaarte en de eenzaamheid versterken. En bijna iedereen gaat deze gevoelens op haar of zijn eigen manier te lijf. Door meer te roken en drinken bijvoorbeeld of met ‘gezonde’ verslavingen, zoals obsessief sporten. En eten? We hebben al vastgesteld dat ingrediënten niet behoren tot de grootste boosdoeners. Eten als activiteit kan verslavend zijn. Ook in het besef dat we onze gezondheid schaden, is de neiging groot om te blijven schranzen. Niet zozeer om wat er op ons bord ligt, maar vooral voor de plezierige, emotionele beleving die het eten ons oplevert. Als geen ander begrijp ik hoe groot de verleiding is om een rotgevoel weg te werken met troostvoeding. Geloof me, ik weet wat het is om er veertig kilo bij te eten. Dat is me niet eenmaal, maar wel driemaal overkomen. En in de afgelopen maanden heb ook ik ze zien aantikken, de beroemde “corona-kilo’s”.

Vul de emotionele leegte!

Je hongert naar iets, maar het lukt je niet om de honger te stillen met eten. Ongetwijfeld ken je het chronisch knagende gevoel dat ‘innerlijke leegte’ heet. Soms steekt het als onrust de kop op. Vroeger heb ik – en vermoedelijk de meesten van jullie – geleerd om eten te zien als emotionele troost. Eten nam de plaats in warmte, geborgenheid, voldoening, en ook de behoefte aan begrip, aandacht en bevestiging. Maar omdat eten deze positieve gevoelens en emoties niet kan vervangen, is het nooit genoeg. Het verdwijnt in een bodemloze put, en de echo van de leegte klinkt ons vertrouwd in de oren. Dus: eten kán de onbevredigde emotionele behoeften niet compenseren. Vroeger niet, vandaag niet. Is er dan geen oplossing? Natuurlijk wel: vul de leegte. We kunnen leren om onszelf alsnog de emotionele voeding te geven die we nodig hebben en verdienen. Ik spreek uit eigen ervaring en pluk de vruchten van tien jaar hard werken aan mezelf. Wat mij is gelukt, is ook weggelegd voor jou. Het is dan wel belangrijk dat jij jouw hoogstpersoonlijke valkuilen en behoeften leert herkennen. Laat mij je op het juiste spoor zetten en bezoek een van mijn cursussen.

Opgelet…

Er is even geen EGA. Jammer genoeg zijn door de nieuwe maatregelen ook de buurthuizen verplicht om twee weken te sluiten. Zonder tegenbericht ontmoeten we elkaar op 19 november in Vorstenbosch en op 24 november in Helmond. 

Blijf gezond! Blijf in je kracht! Heb je een vraag of zit je er even doorheen, stuur me dan een persoonlijk berichtje. 

Positieve groet,

Annuska